از نظر قرآن، عزاداری ریشه‌هایی دارد. اولین روضه‌خوان، خودِ خدا است؛

* خداوند در سوره بروج می‌فرماید: «قتل اصحاب الاخدود، النار ذات الوقود، اذ هم علیها قعود و هم علی ما یفعلون بالمؤمنین شهود و ما نقموا منهم الا ان یؤمنوا بالله العزیز الحمید»؛ مرگ بر اصحاب اخدود. اصحاب اخدود کیانند؟ کسانی هستند که گودالی کندند و مؤمنین را داخل گودال ریختند و سوزاندند و خودشان بالای گودال تماشا می‌کردند.

* قرآن می‌فرماید: «و کاین فی نبی قاتل معه ربیون کثیر»؛ چه پیغمبرانی بودند و چه یاران مخلصی داشتند. این یاران مخلص، تلاش و جهاد می‌کردند، خسته نمی‌شدند، سست نمی‌شدند و تا آخرین نفس، تا آخرین نفر و تا آخرین فشنگ، قیام کردند؛ یعنی قرآن دارد از ایثار آنها تعریف می‌کند.

قرآن می‌فرماید که این مؤمنین فقط به جرم این که مؤمن بودند، سوخته شدند. قرآن در این جا روضۀ سوخته شدن این مظلومینِ مؤمن را می‌خواند. پس اولین روضه را خود قرآن خوانده است.

* قرآن می‌فرماید: «و اذکر فی الکتاب ابراهیم»؛ ابراهیم فداکاری کرد و تو ای پیغمبر! مأموری یاد ابراهیم را گرامی بداری. «و اذکر فی الکتاب مریم»؛ ای پیغمبر! تو مأموری که نام مریم و سختی‌هایی را که به او چشیده است، بیان کنی.

* قرآن روضه می‌خواند و می‌گوید: «اذا الشمس کورت و اذا النجوم انکدرت و اذا البحار سجرت و اذا العشار عطلت و اذا الوحوش حشرت»؛ روز قیامت که نور خورشید گرفته می‌شود، دریاها به جوش می‌آید و مردم پا به فرار می‌گذارند، آن روز،

«اذا المؤوده سئلت بای ذنب قتلت»؛ سؤال می‌شود که به چه گناهی این مظلوم را کشتید؟ پس در سوره شمس هم روضه خوانده شده است.

سخنراني آقاي قرائتي با موضوع عزاداري وآفات آن 30/11/1382

ارسال نظر :نام : اي ميل : سایت : نظر شما : کد امنیتی